دنیای فرشته ی کوچک من مسحور کننده اس....وقتی وارد این دنیا میشم احساس میکنم که از اون هیچ راه برگشتی ندارم...

خنده هایی از اعماق دل....قهر های بی پایان اما لحظه ای....ناراحتی های سطحی و ساده که با یک پاستیل به لبخندهای شیرین تبدیل میشود...برق چشمهای معصومی که شیطنت وار همه چیز را بهم میریزد...بی هیچ دغدغه ای.....

این روزها پا به پای این فرشته بچگی هام رو باز تولید میکنم....میخندم..پاستیل میخورم...بازی میکنم....بی هیچ دغدغه ای.....و خوشبختی یعنی همین!

پ ن : خطاب به آدم هایی که با گفتن چرت و پرت های مزخرفی که ۴تا کلمه حسابی توش نیست احساس میکنن خیلی روابط اجتماعی بالایی دارن  : وقتی شعور حرف زدن نداری مجبور نیستی چیزی بگی...من شخصا تضمین میکنم نگن لالی!!!!!