مدتی بود حس ِ کسی رو داشتم که توی خلا ء ِ مطلق رها شده و دست و پا میزنه.... از این حس ِ معلق بودن همیشه متنفر بودم...اما حالا...اون روزهای کابوس وار تموم شد...

گریه های بی پناه تموم شد...سخت بود اون لحظه ی کندن و جدا شدن....

اما هیچ سختی غیرممکن نیست....کافیه به همه ی ابعاد موضوع از همه جهت نگاه کنی...

من هم که دیگه اعتراف کردم تسلیمم...

و زندگی ِ جدید من از همین لحظه شروع میشه....