گوشه ی اتاق نشستم با پتویی که سخت در آغوشش گرفتم...با یک لیوان نسکافه ی داغ ....خاطره ها ..واژه ها به ذهنم هجوم میارن اما من نمیتونم ثبتشون کنم...باز زاییدن برام تداعی میشه و باز به این نتیجه میرسم که من هیچوقت توانایی زایش ندارم...
هوای امروز خاطره هایی رو برام بازتولید میکنه که مثل فیلم از جلوی چشمهام عبور میکنه و من فقط تماشا میکنم..تماشا میکنم و تلاش میکنم برام حسی ایجاد نکنه....
از این روزهای تخمی که من یک زن واقعی میشم بیزارم....
پ ن : خودت رو تکون بده دختر!!!تکون بده!!!!!باید این راه رو تا آخرش بری......باید....
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد